انسان مخلوقیست که میتواند خود را به همه چیز عادت دهد و من گمان میکنم
این قدرت معتاد شدن به محیطِ خود، یکی از بزرگترین احسانهاییست که طبیعت به فرزندانش میکند.
خاطرههای اتفاقی و تصادفی نداریم، از میان بیشمار یادها که بر ذهن اثر میگذارند،
فرد ناخودآگاه آنهایی را برمیگزیند که احساس میکند اکنون به کارش میآیند.
به محض اینکه رازی میانِ دو عاشق به وجود آید، به محض اینکه یکی فکرش را از دیگری پنهان کند،
جذابیت عشق از میان میرود و سعادت ویران میشود.
خشم، بیانصافی، حتی شیطنت، قابلِ گذشتند؛
اما پنهانکاری عنصری بیگانه وارد عشق میکند که ماهیت آن را تغییر میدهد و پلاسیدهاش میکند.