تکستدونی

گاهی میانِ خلوتِ جمع، یا در انزوای خویش
موسیقیِ نگاهِ تو را گوش می‌کنم
وز شوقِ این محال که دستم به دستِ توست
من جای راه رفتن
پرواز می‌کنم…

چه ظریفانه است !
خلقت قلب آدمی ؛
به کلامی می شکند …
به لحنی می سوزد …
به نگاهی جان می گیرد …
و
به یادی می تپد

عشقِ ما دهکده‌یی‌ست که هرگز به خواب نمی‌رود
نه به شبان و
نه به روز،
و جنبش و شورِ حیات
یک دَم در آن فرو نمی‌نشیند…

بهترين آدم هاي زندگي
همان هايي هستند كه
وقتي كنارشان مي نشيني
چايي ات سرد مي شود وُ
دلت گرم …

كودك درونت را در چمنزار رها مى كنى تا بدود فرياد بكشد بخندد در بيكرانِ سبز غلت بزند شاد شود …

 ناگاه در ميان قهقهه هايش نسيمى مى وزد لاى موهايش مى پيچد و او آشفته و خسته و شاد با باد همراه مى شود

و تو را براى هميشه ترك مى كند …

تو مى مانى و چمنزار سبز و جاى خالىِ كودكِ درونت كه حفره اى عميق در قلبت ایجاد کرده است