تکستدونی

ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻝ ﺗﻨﮓ ِ ﻏﺮﻭﺑﯽ ﺧﻔﻪ ﺑﻮﺩ
ﻣﺜﻞ ِ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﺩﻟﻢ
ﭘﺪﺭﻡ ﮔﻔﺖ ﭼﺮﺍﻍ
ﻭ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺷﺐ ﭘﺮ ﺷﺪ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺖ
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺁﻩ ﮐﺸﯿﺪ
ﺯﻭﺩ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ
ﺍﺑﺮﯼ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻟﻐﺰﯾﺪ
ﻭ ﺳﭙﺲ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ
ﮐﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺍین همه ﺩﺭﺩ
ﺩﺭ ﮐﻤﯿﻦ ِ ﺩﻝ ِ ﺁﻥ ﮐﻮﺩﮎ ِ ﺧﺮﺩ ؟
ﺁﺭﯼ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻮ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﮐﺴﯽ
ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺁﻣﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ
ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ
ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﺍ
ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﺯﻧﮕﺸﺘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ؟
ﺁﻩ ﺍﯼ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﺷﻮﻡ
ﺧﻮ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺳﺖ ﺩﻟﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ
ﻣﻦ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ
ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ
ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﻋﺰﯾﺰﺍﻧﻢ، ﺁﻩ !