تکستدونی

سخت است قلم باشی و دلتنگ نباشی,
با تیغ مدارا کنی و سنگ نباشی.
سخت است دلت را بتراشند و بخندی,
هی با تو بجنگند و تو در جنگ نباشی.
از درد دل شاعر عاشق بنویسی,
با مردم صد رنگ هماهنگ نباشی.
مانند قلم تکیه به یک پا کنی اما,
هنگام رسیدن به خودت لنگ نباشی.
سخت است بدانی و لب از لب نگشایی,
سخت است خودت باشی و بی رنگ نباشی

مجالی باشد
زیرِ سایبانِ سنگینِ روزگار
پیراهنم را هزار پاره کنم
بی‌تابانه
بر زخم‌های این تن‌ِ غریب
بر درکِ خاموش ذهن از فاصله
بر تصورِ محزونِ لحظه از خداحافظی
بر دیوانه‌ای که دست هایش بوی ویرانگی می‌‌دهند
و بر خودم
و بر روحِ خسته ی خودم
ببارم
و ببارم
و ببارم

هرگز با زنی که نومید
گریه می کند
نجنگ

صورتش را نمی بینی؟
تمام باروت های او خیس خوردند

خزان کوچه باغ تو
به سر رسیده جان من

که لب نهاده ای ومن
به این بهانه دربغل

شبانه بوسه میزنم
به عاشقانه های تو

شبت کشیده شد به من
سلسله موی تو غزل..