تکستدونی

ابریشم سیاه دو چشمت
یاد آور شبی زمستانی است
من بی ردا
بدون وحشت دشنه
شادمانه خواب می رفتم
ابریشم سیاه دو چشمت
خانه ی من است
آن خانه ای
که در آن خواب می روم
و می میرم.
خسرو گلسرخی

در حضور خارها هم
میشود یک یاس بود . . .

در هیاهوی مترسکها
پر از احساس بود . . .

می شود حتی
برای دیدن پروانه ها . . .

شیشه های مات یک
متروکه را الماس بود . . .

دست در دست پرنده
بال در بال نسیم . . .

ساقه های هرز این
اندیشه ها را داس بود . . .

کاش می شد حرفی از
ای کاش ” ها هرگز نبود . . .

هر چه بود احساس بود و
عشق بود و یاس بود . . .

با همنفسی گر نفسی بنشینی
مجموع حیات عمر آن یک نفسست
ابوسعید ابوالخیر