صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت
حافظ
صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت…
گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر…
گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر
آن مهر بر که افکنم ؟ آن دل کجا بَرم ؟
حافظ
بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم…
فاش می‌گویم و از گفته ی خود دلشادم
بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم
حافظ
هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی…..
هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی
که هم نادیده می‌بینی و هم ننوشته می‌خوانی
حافظ
بنشين بر لب جوی و گذر عمر ببين
بنشين بر لب جوی و گذر عمر ببين
کاين اشارت ز جهان گذران ما را بس
حافظ
