صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت
حافظ
صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت
حافظ
گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر
آن مهر بر که افکنم ؟ آن دل کجا بَرم ؟
حافظ
فاش میگویم و از گفته ی خود دلشادم
بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم
حافظ
هواخواه توام جانا و میدانم که میدانی
که هم نادیده میبینی و هم ننوشته میخوانی
حافظ
بنشين بر لب جوی و گذر عمر ببين
کاين اشارت ز جهان گذران ما را بس
حافظ